We horen veel discussies over wat het doet met een jong kindje als je die in slaap laat huilen.  Maar er is nog één belangrijk persoon die hierin een rol speelt: de moeder. Ook zij reageert fysiek sterk op de behoeften van haar kindje. Het laten huilen van een jong kindje, gaat tegen alles in wat je als moeder wil. Daarom is het belangrijk te kijken naar wat het doet met de moeder als zij haar kindje in slaap laat huilen.

Unieke eenheid: moeder en kind

In deze podcast neem ik je mee in wat het mogelijke effect is in de moeder van het kindje, als zij wordt gedwongen – al niet dan op afstand – om haar kindje in slaap te laten huilen.  Want moeder en kind zijn een unieke eenheid.

Wat de één pijn doet, raakt de ander ook.

Dus zelfs al zou een kindje alleen in slaap laten huilen niet schadelijk zijn voor het jonge kindje, dan nog moeten we ook rekening houden met hoe de moeder zich voelt en deze interventie ervaart.

Willen reageren is een oerdrang

Als een kindje begint te huilen, communiceert hij altijd een behoefte of een pijn. Misschien zien wij hem niet direct – je kindje is schoon, gevoed en warm – maar huilen is altijd een signaal voor hulp. Dat kan ook zijn voor emotionele hulp: jonge kinderen zijn nog lang niet in staat zichzelf te kalmeren of te reguleren. Zij hebben hiervoor zeker de eerste jaren de hulp nodig van een verzorger.

Recht daartegenover staat de enorme drang vanuit de maatschappij om een kindje zo vroeg mogelijk onafhankelijk te willen maken. Met kreten als ‘als je het je kindje niet leert, kan hij het nóóit zelf doen’, worden moeders onzeker gemaakt. Troosten, helpen om in slaap te vallen of nabijheid bieden, worden als negatieve reacties van de moeder gezien. Ze zouden een jong kindje belemmeren om te leren zichzelf te kalmeren of zelf in slaap te vallen.

Onderzoek stapelt al jaren op dat dit een onjuiste zienswijze is, maar helaas komt dit vooralsnog niet door bij de ziekenhuizen en vele andere professionals.

Als een kindje huilt, wil de moeder doorgaans maar één ding: reageren, en wel nu.

Waarom we soms ons moedergevoel negeren

Toch zijn wij moeders in staat die intense oerdrang te negeren om te reageren. Dat komt omdat we overal horen dat ons kindje er véle malen beter van zal worden als we het even laten huilen. We horen de hele tijd dat we ons kindje te kort doen door telkens te helpen. Moeders zijn in staat bergen te verzetten voor hun kinderen… en daarom kunnen we onszelf bedwingen, terwijl alles in ons lijf wil reageren op een huilend kindje.

“Nog even volhouden, want dadelijk heeft ze geleerd om zelf te slapen”, is zo’n dooddoener.

“Hij moet er gewoon even doorheen, daar wordt hij een flinke kerel van”, horen moeders op de opvang.

Maar wat kost het de moeder eigenlijk om het huilen van een kindje te reageren? Welke processen worden er op gang gebracht in een moederlijf, wat we vervolgens negeren? En wat zijn de lange termijn gevolgen van het wegdrukken van het moedergevoel?

In de podcast ga ik daar dieper op in. Je luistert hem eenvoudig hier: