Strijd met je partner om hoe, waar en wanneer je kindje slaapt. Het is iets wat heel veel moeders herkennen waar ik mee werk. Het geeft moeders het gevoel dat ze helemaal alleen staan. In deze podcast ga ik met je kijken waarom het soms zo moeilijk is om met je partner op één lijn te blijven zitten. Ook kijken we waarom een partner soms zo ontzettend boos en geïrriteerd kan raken over hoe het slapen gaat. Als laatste geef ik twee tips hoe je de verbinding weer kan aangaan.
Waarom is het voor je partner soms lastig om te begrijpen hoe het gaat rond het slapen? Daarin spelen een aantal factoren mee.
Je luistert het in de podcast, of je leest hieronder de uitgeschreven versie:
Gezichtsverlies
Het eerste is gezichtsverlies. Waar al z’n vrienden het voor elkaar krijgen om een kindje wakker, maar slaperig in bed te leggen, in de eigen kamer, heeft jouw man een vrouw die elke avond uren aan het wiegen is. Het zorgt ervoor dat hij soms het idee kan krijgen dat hij kennelijk iets niet goed heeft gedaan. Waar alle vrienden en collega’s gewoon alle tijd hebben met hun partner, zit hij in z’n eentje beneden op de bank, terwijl jij wiegt en zorgt en voedt.
Dat kan zorgen voor een gevoel van onmacht. Waarom krijgen jullie – of waarom krijgt hij – het niet voor elkaar om een kindje te hebben dat net zo makkelijk is als zijn collega’s?
Buitengesloten voelen
Het andere punt dat meespeelt, is dat hij zich vaak buitengesloten voelt. Jij bent in de afgelopen negen maanden moeder geworden toen je baby in je groeide. Je lijf veranderde, je brein veranderde en het maakte een thuis voor dat kleine hummeltje en toen je kindje eruit kwam, was jouw moedergevoel waarschijnlijk scherp afgesteld op je kindje. Dat is heel erg normaal. Een paar 100 jaar geleden was het zelfs noodzakelijk voor een kindje om te overleven dat de moeder ook 100 procent afgestemd was op het kindje.
Jij als moeder voelt waarschijnlijk feilloos aan wat er aan de hand is met je kindje. En zelfs als je het niet feilloos aanvoelt heb je een intense interne drive om wel bij je kindje te willen zijn. Dat we dat in onze cultuur erg vreemd vinden, wil niks zeggen over dat het niet natuurlijk is.
Even terug naar een paar 100 jaar geleden. De mannen waren met elkaar de groep aan het beschermen en de vrouwen bleven in het kamp met de kinderen om daarvoor te zorgen en gewoon het hele huishouden te bestieren. Nu vormen we enkel een ‘stam’ met onze man, vrouw en kind.
Dat is erg onnatuurlijk, net als dat het voor ons als moeders heel onnatuurlijk is om een kindje helemaal alleen op te voeden zonder de steun van andere vrouwen om je heen. Al was het maar van andere oudere kinderen, maar ook van je zussen, schoonzussen, moeder en schoonmoeder.
Deze vorm van het gezin kan ervoor zorgen dat je man zich heel erg buitengesloten voelt. Waar jij en je man 100 procent op elkaar afgestemd waren, is jouw lijf tijdens de zwangerschap helemaal afgestemd geraakt op je kindje. Een heel natuurlijk proces, maar wel een heel vervelend proces voor je partner. En nogmaals, dat is niet eens een bewuste keuze die je maakt.
Afwijzing van je kindje
Vaak gaan de eerste vier maanden prima en kunnen jullie beiden je kindje goed troosten. Na vier maanden zie je een omslag omslag en raakt een kindje volledig afgestemd en gefocust op de moeder.
Je kindje zet het op een brullen op het moment dat jij de kamer uitloopt en je partner voelt onmacht, onbegrip, maar ook afwijzing van zijn kindje.
Daarbovenop zit al die onzekerheid, omdat jij zo veranderd bent. Tel daarbij op dat al zijn collega’s en vrienden hem voor gek verklaren dat je je kindje nog steeds op de kamer laat slapen en hem zijn vrouw laat afpakken, en het is goed te begrijpen dat je partner zich alleen en afgewezen voelt.
Als laatste is er dan het ‘probleem’ dat jij waarschijnlijk door middel van een voeding of door middel van een bepaalde manier van aanraken of wiegen je kindje vrij gemakkelijk stil en in slaap krijgt.
Waar onze partners dus worden benaderd alsof ze een alien zijn die hun moeder heeft opgegeten, kunnen wij moeders met een simpele voeding ons kindje in slaap helpen of tot rust krijgen.
Jouw eigen rol
Er zijn mannen die, ondanks de afwijzing, toch zeggen: “lieverd, ik neem het even van je over, ik zal voor ons kindje zorgen. Ga jij maar even iets voor je zelf doen.”
Dan bestaat er een kans dat jij aan de andere kant van de deur gefrustreerd staat te wachten tot je kindje ophoudt met huilen. Onlangs werkte ik samen met een moeder waarvan haar kindje van negen maanden niet kon kalmeren bij de vader. Ik vroeg haar: “Kan je me uitleggen wat er gebeurt op het moment dat je partner tegen jou zegt: ga maar even slapen terwijl hij hij voor jullie kindje zorgt?”
De moeder vertelde: “Ik ga dan wel in bed liggen, zodat ik in ieder geval net doe alsof ik ga slapen, maar zodra ze begint te huilen, zit ik op de bedrand te wachten. Als na vijf minuten het huilen niet is opgehouden ga ik er sowieso heen, want ik kan er zo slecht tegen als ze huilt. Dan vertel ik mijn man wat hij misschien beter kan doen.”
Deze moeder was constant bezig met haar man tips geven en bijsturen. Als haar dochtertje langer langer huilde dan vijf minuten, stond ze klaar met tips, tricks en uitleg wat hij beter kon doen. Ook hoor ik dat moeders (ik ook ;)) met een enorme lijst aan ’tips en trics’ komen bij hun partner.
“Nee, je moet hem zo vasthouden, je moet haar zo wiegen, je moet echt dit niet doen en dat wel doen. En als je een voeding geeft, dan moet je de fles precies zo kantelen, je kindjezo vasthouden, en dan komt alles goed.”
Maar hoe meer verkrampt je partner raaktdoor alle adviezen en informatie die jij meegeeft, hoe moeilijker het ook wordt om vanuit rust en authenticiteit voor jullie kindje te zorgen. Op het moment dat een vader voor jullie kindje gaat zorgen op een manier die voor hem helemaal niet natuurlijk is, kom je in een situatie waarbij hij zo gespannen als een veer probeert jullie kindje rustig te krijgen. Als hij vervolgens ook weet dat jij aan de andere kant van de deur zit te wachten, met je armen over elkaar en waarschijnlijk storm in je lijf, dan is het voor je man nagenoeg onmogelijk.
Stel je eens voor dat er iemand is waar je enorm tegenop kijkt qua opvoeding en dat die iedere keer aan de andere kant van de deur zou zitten wachten terwijl jij probeert om je huilende kindje tot rust te krijgen. Waarschijnlijk raak je enorm gefrustreerd. Ik heb wel eens gehad dat ik dacht dat de buurvrouw mee zat te luisteren terwijl mijn zoontje niet wilde gaan slapen, en het maakte me bijna woedend op mijn kindje. Ik had het gevoel dat ik faalde als moeder en ik raakte gestresst.
Van onze partners verwachten we veel meer. We zeggen wat ze moeten doen. We laten ze geen ruimte om een eigen oplossing te vinden, en vervolgens gaan we aan de andere kant van de deur zitten wachten met onze wijsheid, om het maar over te kunnen nemen.
Het resultaat: je verliest de verbinding
Het is niet vreemd dat je partner geïrriteerd raakt in een dergelijke situatie. Een man die zich al buitengesloten gevoelt, die al het idee heeft dat hij iets verkeerd doet, die al het idee heeft dat hij zijn vrouw kwijt is geraakt… Natuurlijk heeft hij er geen zin meer in, en gaat hij zich tegen jou verzetten.
Als je in deze situatie terecht komt, is het steeds moeilijker om dichter bij elkaar te komen op het gebied van slapen en op andere vlakken van het gebied van opvoeding. Onze eigen manier van omgaan met een kindje kan een belemmering vormen voor je partner. Hij durft zich daar dan niet (langer) vol vertrouwen op te storten, hij voelt zich niet capabel om voor je kindje te zorgen. Op het moment dat hij onzeker wordt, komt het gevoel niet goed genoeg te zijn op. Niet voor je kindje, en niet meer voor jou.
Verbinding herstellen met je partner
Ik weet dat jij als moeder ongelooflijk moe bent en waarschijnlijk helemaal geen behoefte hebt aan nog meer geven, omdat je al zoveel geeft vanuit je tenen aan je kindje. Maar soms kan het geven van een paar kleine complimentjes op een dag, al een groot verschil maken in hoe je partner zich voelt. Het kan de hele wisselwerking in jullie relatie ten goede keren.
Want dat is, ten diepste, een behoefte die we allemaal hebben: gezien worden en gewaardeerd voelen. Oftewel: je verbonden voelen.
Het kan je weer dichter bij elkaar brengen als je soms de waardering uitspreekt voor je partner.
Als je toch ruzie krijgt
Het is haast onvermijdelijk dat je soms ruzie krijgt met je partner. Als je het lastig vindt om weer bij elkaar te komen, zoek dan iets kleins in jullie ruzie waar jij wel je excuses voor aan kan bieden. Misschien stond je wel voor 99,9 procent en in je recht toen je boos werd, en misschien heb je wel het idee dat er helemaal niks is waar je excuses voor aan kan bieden.
Maar hoe klein het ook is, er is altijd iets waarbij jij je excuus kan aanbieden en vaak zal je merken dat je partner dan ook zijn schild kan laten zakken.
Op het moment dat je een langere periode recht tegenover elkaar hebt gestaan is het zo moeilijk om weer vanuit liefde naar elkaar te kunnen reageren. Als jij na een ruzie kan zeggen: “ik vond het echt niet leuk om ruzie met je te hebben, het spijt me dat ik m’n stem zo gemeen tegen je gebruikte”, geef je je partner ook ruimte om tot rust te komen. Hij krijgt dan ook de kans om zijn verdediging te laten zakken en om te voelen dat je het hem niet helemaal verwijt. Er komt dan ruimte om de verbinding aan te gaan.
Dat is in die eerste jaren van het ouderschap zo ontzettend belangrijk.
Samengevat:
Als je concrete dingen mee zou nemen uit deze podcast, zijn het deze:
- geef wat vaker complimentjes voor de hele kleine dingen, die misschien wel goed gaan
- Probeer los te laten hoe het gaat als je partner wel zijn weg zoekt met jullie kindje
- Bied je excuses aan. Misschien niet voor de hele ruzie of voor alles wat je hebt gezegd, maar pak er iets uit waar je excuus voor aan kan bieden, zodat er weer ruimte komt om te verbinden.
- Zoek de verbinding
Volgende week gaat de podcast over het verbinding met elkaar als gezin en hoe je je partner meer kan betrekken bij de zorg voor jullie kindje.
Geef een reactie