Je kindje in je armen houden en ‘ontladend laten huilen’ – een nieuwe trend op het gebied van opvoeden. De gedachte komt uit het Aware Parenting gedachtengoed, waarbij wordt gezegd dat jonge kinderen huilen om hun indrukken en prikkels te verwerken. Als moeder hou je je kindje dan vast, maar je troost niet actief door sssh-en, wiegen of door je kindje te voeden. Regelmatig krijg ik de vraag wat ik hiervan vind. Daarom een blog met voor- en nadelen en waar je op kan letten. 

Wat is Aware Parenting en ‘crying in arms’

De gedachten van het ‘ontladend huilen’ stamt uit het Aware Parenting gedachtengoed. Een belangrijke onderzoekster op dit gebied is Aletha Solter. Haar boeken ‘Baby’s weten wat ze willen’ en ‘De taal van huilen’ zijn beiden erg belangrijk.

In het kort: de gedachte is dat een kindje huilt, dat hoort er nou eenmaal bij. Het is een manier van het ontladen van emoties en gevoelens die een kindje niet kan bespreken.

Dit huilen wordt bijvoorbeeld gedaan om de bevalling te verwerken, prikkels los te laten en om onverwerkte gevoelens te kunnen laten gaan. Op zich ben ik het hiermee eens: huilen van onze kinderen is gewoon iets wat soms gebeurt als ze geschrokken zijn, zich pijn hebben gedaan of zich overweldigd voelen. (Laten we eerlijk zijn, ook als volwassenen huilen we soms zonder dat we precies weten waarom).

Wat echter verder wordt uitgelegd, is dat je een kindje niet mag belemmeren om te huilen. Je mag bijvoorbeeld niet wiegen, troosten, een speentje geven of aan de borst laten drinken.

De bedoeling is dat je je kindje in je armen houdt en op deze manier zijn emoties en prikkels laat uithuilen, zonder dat je een troostmethode inzet die je kindje helpt om tot rust te komen.

En dit is waar de methode wat mij betreft niet klopt.

Co-regulatie en tot rust komen

Een kindje komt ter wereld met een onderontwikkeld copingsmechanisme. Er zijn echter verschillende manieren die ontspannend en (co-)regulerend werken.

Om een voorbeeld te geven: wij als volwassenen kunnen soms overweldigd worden door een bepaalde emotie. We zijn dan in staat om iets te doen om die emotie te kunnen verwerken. Bepaalde mechanismen zijn: gaan wandelen of sporten, een diepe buikademhaling doen, iemand bellen waar we mee kunnen praten.

Minder bekend, maar even nuttig, zijn dingen als gaan liggen onder een zware deken, onszelf een massage geven of ons laten masseren of bijvoorbeeld een kop warme thee drinken.

Deze manieren om onszelf te kalmeren – om onszelf te reguleren – zijn heel normaal.

We kennen ook ongezondere manieren om onszelf te kalmeren. Bijvoorbeeld door te gaan roken (het zuigen heeft een geruststellend effect), door te gaan drinken of door op onze telefoon te gaan zitten.

Even terug naar een jong kindje: een jong kindje heeft altijd  de input van buitenaf nodig om te kunnen kalmeren. Specifieke kalmerende handelingen voor een kindje zijn bijvoorbeeld een massage, wiegen of zuigen. Deze kalmerende handelingen helpen een overprikkeld zenuwstelsel tot rust te komen.

Bij deze dingen is het noodzakelijk dat de moeder of een ander persoon waar je kindje aan gehecht is, erbij aanwezig is om het voor te doen of te helpen. Een kindje van een aantal weken of maanden oud, is namelijk niet staat zichzelf te wiegen of zelf een speentje in te doen.

Het nadeel van het ontladend huilen, is dat er wordt gezegd dat deze ingrepen of vormen van hulp, je kindje belemmeren om eens goed te ontladen.

Daarom wordt de methode ook wel ‘crying in arms’ genoemd: je laat je kindje uithuilen in je armen tot hij klaar is.

De eerste avond kan dit enkele uren duren, de avonden erna zou dit steeds korter moeten zijn – hoewel het nog steeds een tijd kan duren.

Maar dit beeld kennen we ook van slaaptraining: een kindje mag eerst een paar avonden urenlang huilen, en na een weekje zou dit afgenomen moeten zijn tot enkele minuten of niks.

Daarnaast wordt er binnen het aware parenting gedachtengoed vaak gezegd dat een kindje met zes maanden geen nachtvoedingen meer nodig heeft. Indien een kindje dit nog wel zou hebben, zou dit een onderdrukkende werking hebben op niet verwerkte emoties.

Maar als we dit nu even doortrekken naar een volwassene:

Stel je voor dat je in een stuk glas staat, en je vergaat van de pijn: je kan alleen maar huilen. Je partner pakt je op en gaat je vasthouden. Verder niks: geen hulp, geen geruststelling, enkel jou vasthouden. Natuurlijk geef je het huilen na enkele uren op – bovendien ben je waarschijnlijk in staat na een tijdje te zeggen ‘lieverd, er steekt een stuk glas door mijn voet’.

Ook mentaal ben je in staat je behoeften te uiten. Als je een dierbare verliest en je de eerste dagen enkel kan huilen in iemands armen, kan je daarna met andere manieren leren omgaan met de pijn. Door bijvoorbeeld over de persoon te praten, door een begrafenis te bezoeken en door met lotgenoten samen te komen.

Maar een jong kindje niet. Hij heeft daadwerkelijk hulp nodig.

Het risico van aware parenting is dat je de behoeften van een jong kindje allemaal afdoet als ‘ontladend huilen’, waarbij je uiteindelijk niet meer reageert op de behoeften die er worden geuit, omdat je denkt dat je kindje het nodig heeft om te huilen.

Is het dan nooit goed een kindje te laten huilen?

Natuurlijk kan het gebeuren dat je kindje huilt, en dat je niet weet wat er aan de hand is. Sterker nog: ik heb veel gehad aan de visie van Aletha Solter als ik alles had geprobeerd en vervolgens niet wist hoe ik mijn kinderen kon troosten.

De gedachten dat huilen erbij hoort en een functie heeft, zorgde ervoor dat ik mijn kinderen vast kon houden zonder helemaal gek te worden als ze huilden.

Waar het wringt, is dat er wordt gezegd dat je als moeder geen enkele vorm van troost mag bieden, anders dan je kindje in je armen houden.

Het risico bestaat dat er niet langer wordt ingespeeld op de behoeften van je kindje terwijl je kindje probeert een behoefte duidelijk te maken.

Kindjes slapen niet door vanaf zes maanden, maar ze hebben dan nog steeds nachtvoedingen nodig.

Kindjes kunnen zichzelf niet kalmeren vanaf zes maanden, maar ze hebben jouw hulp nog steeds nodig om tot rust te komen.

En veel manieren om een overprikkeld zenuwstelsel tot rust te brengen, zijn manieren als wiegen, zuigen, iets warms of juist iets kouds eten of drinken, schommelen, een bepaalde vorm van aanraking/massage.

Dit mag je je kindje altijd bieden: het helpt je kindje om tot rust te komen en deze manieren zichzelf eigen te maken.

Ontladend huilen, wanneer dan wel?

Wat we soms zien, is dat een kindje behoorlijk kan huilen na teveel prikkels of een te volle dag. Dit is helemaal normaal, en hoef je ook niet te stoppen door constant meer flessen, speentjes en voedingen aan te bieden. Vaak zie je ook dat een kindje zich hiervan weg blijft draaien.

Het ontladend huilen sta ik dus helemaal achter, alleen de gedachte dat je als moeder niet actief gaat troosten is lastig.

Daarnaast zou een kindje niet dagen-  of wekenlang ontladend moeten huilen. Als dat wel zo is, is het belangrijk de oorzaak van de overprikkeling weg te nemen, in plaats van te zeggen ‘het ontladend huilen hoort erbij’.

Wat nog belangrijk is om te noemen, is dat overprikkeling voor een kindje ook vanuit de binnenkant kan komen. Als een kindje bijvoorbeeld veel buikpijn heeft door een koemelkallergie, door het kiss-syndroom, door een schoudertje dat niet goed zit, dat geeft constante prikkels in het lijfje. Het zijn pijnsignalen waar een kindje niet van kan ontsnappen.

Veel kindjes die onbedaarlijk huilen (met name aan het einde van de dag) voor een langere periode kampen met bepaald ongemak. Ja, soms een teveel aan frustraties en emoties, maar er speelt ook vaak meer mee.

Probeer het niet af te doen als ‘dat hoort erbij’, maar blijf kijken naar je kindje en ook intuïtief aanvoelen wat jij en je kindje nodig hebben. En als dat wiegen, knuffelen en voeden is, dan is dat zo.

Samenvattend

Ja, soms huilt een kindje ontroostbaar. En het is goed om dan bij je kindje te zijn, en om je te beseffen dat tranen er soms bij horen.

Maar de gedachte dat je de eeuwenoude manieren van wiegen, sssh-en, troosten en zuigen niet mag toepassen om je kindje te helpen tot rust te komen, is gewoon ouderwets.

Net zoals wij volwassenen soms input van buitenaf nodig hebben om tot rust te kunnen komen, zo heeft een jong kindje dat ook nodig.

Dat mag je gewoon bieden.

Dus probeer je je kindje ‘ontladend te laten huilen’ en huilt hij avondenlang urenlang? Dikke kans dat er een andere behoefte is die je kindje probeert te communiceren – en daar mag je gewoon op reageren.

Beter gaan slapen?

Ik krijg vaak de vraag: als ik jouw cursus doe, moet ik dan mijn kindje ‘ontladend laten huilen’ -en nu weet je het antwoord: nee. Ik geloof heus in tranen en hun nut, maar niet als een doel op zich. Dus wil je graag het slapen verbeteren zonder tranen, weet dan dat dat goed mogelijk is. Meer weten? Kijk dan even op de pagina van de Online Cursus Beter Slapen Vanuit Verbinding.