‘Als je kindje gevoed, verschoond en geboerd is, kan hij best even huilen.’ Ken je die? De gedachte is dat een kindje huilt om aandacht – en dat je daarom niet hoeft te reageren. Maar… klopt dat wel?
Als jij in paniek bent, als je overspoeld wordt door emoties, huil je dan?
Als jij onder grote druk staat en je voelt een intense, alles overheersende angst, huil je dan?
Is het dan oké om je te negeren, omdat je huilt voor aandacht?
Of is het een schreeuw om hulp, omdat woorden niet langer de emoties kunnen uitdrukken?
Een kindje huilt inderdaad voor aandacht.
Dat komt omdat een kindje leeft van die aandacht.
Omdat een kindje groeit door aanraking.
Omdat een kindje het overleeft door die aandacht.
Natuurlijk huilt een kindje om aandacht. Gelukkig wel, want wat gebeurt er als een kindje er niet om huilt? Dan wordt hij weggelegd, vergeten, achtergelaten.
Een kindje dat huilt om aandacht, heeft waarschijnlijk al op meerdere manieren geprobeerd om die aandacht van je te krijgen.
Door naar je toe te draaien, door geluidjes te maken, door je aan te raken.
Maar als je niet reageert en de behoefte niet ziet, zal een kindje doordringender zijn aandacht opeisen. Om zeker te weten dat je hem niet vergeet.
Een kindje dat huilt om aandacht, heeft aandacht nodig.
Dat is niet manipulatief, maar een eerste levensbehoefte.
Met mijn werk probeer ik te laten zien dat jonge kindjes geen mini-volwassenen zijn die alles al zelf kunnen. Het zijn jonge kindjes die onze hulp, liefde en aandacht heel hard nodig hebben om te kunnen groeien.
De behoeften van een jong kindje vervullen, leidt niet tot verwende kinderen, maar tot tevreden kinderen. Tot kinderen die hun plek in hun gezin en deze wereld kennen – en daarom vanuit liefde willen handelen.
Ik denk dat we allemaal wel toe zijn aan een generatie die liefdevoller en meer inlevend is als de wereld waar we nu in leven.
Wat jij?
