Herkenbaar? Zodra je een keer zegt: ‘jeetje, ik ben moe’, krijg je allemaal tips.
Vooral tips waarbij je wordt aangemoedigd om:
– je kindje alleen te laten
– oppas te kiezen
– slaaptraining te doen
Er is weinig solidariteit. Geen arm om je schouders.
Zelden de vraag ‘wat kan ik van je overnemen?’
Vaak zit de oplossing niet in het alleen laten van je kleintje, maar in het ondersteunen van de moeder.
De moeder die een kindje voedt, een huishouden draaiende houdt, kookt, werkt, wast, schoonmaakt, zorgt.
Hoeveel makkelijker zou het zijn één van die taken te ontlasten, waardoor de moeder de kans heeft even te rusten. Even bij te komen.
Je kindje is niet de hele oorzaak van het drama dat zich in deze maatschappij ontvouwt.
De immens hoge verwachtingen van kersverse moeders vormen het probleem.
Maar omdat we dat niet willen zien en erkennen, leggen we het probleem snel bij jonge kindjes neer.
Kleintjes die zich niet kunnen verzetten tegen de scheiding van hun moeder. Kindjes die na minuten of uren huilen inderdaad stil worden als niemand komt.
De psychische problemen die uit zo’n trauma voortkomen, worden 20 jaar later allang niet meer gekoppeld aan een paar weken huilen en alleen laten.
Vertelt iemand je dat ze moe is? Uitgeput?
Verlicht de last. Draag de moeder.
Het probleem hoort niet op de schoudertjes van een jong kindje.
