Slaaptraining: iedereen heeft er een mening over. Maar wie het echt heeft gedaan, die weet hoe het voelt. Slaaptraining doet pijn. Pijn in het hart van een moeder, pijn in het lijfje van een kindje. Slaaptraining is een verschrikkelijke techniek – en je leert je kindje er heus niet beter van slapen.

Het kleine meisje schreeuwt het uit van verdriet in haar ledikantje. Grote tranen springen uit haar oogjes terwijl ze zich staand met één handje vastklemt aan de spijlen.

Haar andere handje steekt ze uit naar haar moeder, die een meter naast het bed uitdrukkingsloos naar haar kindje kijkt.

“Ta, ta, taaaaa”, gilt het meisje steeds harder, en ze probeert met één voetje grip te krijgen op de spijlen, alsof ze eruit wil klimmen.

Van buiten onbewogen kijkt de moeder naar haar kleine meisje. Haar lieve, kleine meisje die niet zelf in slaap kan vallen.

Ze slikt. De moeder twijfelt enorm: haar kleine meisje roept en schreeuwt en huilt om maar twee dingen: liefde en veiligheid. Verbeteren schudt de moeder haar hoofd: ze doet het goed.

Dat heeft ze wel geleerd. Ze heeft haar meisje tekort gedaan door haar niet te leren zelf in slaap te vallen.

Eerst hoorde het ze het op het consultatiebureau: ze moest haar kindje gewoon laten huilen.

Daarna zei een vriendin het ook: je moet je baby leren zelf in slaap te vallen. Gewoon in bed leggen en weggaan, dan leert ze het het snelst!

De moeder twijfelde enorm: dat klonk verschrikkelijk harteloos.

Na een paar avonden Googlelen kwam de moeder op een prachtige tussenoplossing: ze mocht naast het bed blijven zitten bij haar dochtertje, en dan zou ze haar meisje in bed laten liggen.

Maar hier zat ze dan, naast het bed van haar dochtertje. Het kleine meisje gilt en huilt uit woede, frustratie en angst.

“Waarom reageert mama niet op me”, lijkt ze te vragen. Ze huilt nog harder. Haar kleine hoofdje wordt rood, haar haartjes plakken aan haar bezwete voorhoofdje vast.

Moeder kijkt voor zich uit. Ze voelt haar maag samentrekken terwijl ze de stress in het lijfje van haar dochtertje voelt opbouwen.

Opeens trekt het lijfje van het kleine meisje samen. Ze hoest, ze haalt gierend adem, en ze kokhalst van het harde huilen.

‘Ik zie vaak peuters die hebben geleerd om over te geven tijdens bedtijd, bij gefaalde pogingen om het kind in slaap te laten huilen.’ klinkt in het hoofd van de moeder. Een quote uit één van de best verkopende boeken over hoe peuters slapen.

De inwendige strijd van de moeder verzwakt. Ze slaat haar armen over elkaar. Ze doet het juiste. Ze helpt haar kindje aan de gave om zelf in slaap te leren vallen.

Het kleine meisje huilt nu zachter. Haar gegil, haar ’ta ta taaaa’ is overgegaan in een gebroken snikken. Ze ziet haar moeder zó dichtbij, en snapt niet waarom haar moeder niet reageert.

Na een tijdje sukkelt ze weg. Ze heeft haar beide armpjes om de spijlen van het ledikantje geklemd.
Haar hoofdje zakt af en toe omlaag op de rand van het bedje, terwijl haar beentjes nog staan, in een poging dichterbij haar moeder te komen.

De tranen stromen over de wangen van de moeder. Ze ziet hoe haar mooie meisje langzaam in slaap zakt. Haar hart doet zo’n zeer, dat ze vermoedt dat het in duizend stukjes is gebroken.

Het meisje zakt dieper in slaap. Haar gezichtje toont de zoute sporen van de tranen die ze heeft gehuild om de nabijheid van haar moeder. Haar wangetjes glimmen in het zachte licht van de natte tranen.

Haar haartjes plakken aan haar voorhoofd. Haar hoofdje ligt op de rand van het bedje, haar handjes nog om de spijlen geklemd.

Heel voorzichtig stapt de moeder van haar stoel. Ze maakt de gespannen, witte vingertjes van haar negen maanden oude dochtertje los van de spijlen en zachtjes zakt het lijfje op het matrasje.

Als ze haar dochtertje naar het midden van het bedje schuift, druppen de tranen van de moeder op het matras en het gezichtje van haar dochtertje.

De moeder veegt de plakkerige haartjes van het voorhoofd. Ze buigt zich voorover en drukt een kus op het zachte, bolle wangetje. Ze proeft het zoute zweet en de tranen.

Een diepe kreun welt op in de moeder. Ze weet het zeker: ze heeft het goede gedaan. Ze heeft haar dochter geleerd om zelf in slaap te vallen. Nog maar een paar avonden. Dan gaat het vast beter.

Dan heeft ze haar kindje geleerd om in slaap te vallen.

Want dat moet. Toch?

Of niet? Is dat hele verhaal van slaaptraining gewoon een heel vreemde culturele misvatting die we allemaal geloven, zonder te weten waarom?

Lieve mama, lees je in. Maak je keuzes vanuit je hart.
Je kindje en jij zijn het waard.

baby doorslapen zonder slaaptraining