“Je moet eens wat karakter tonen en je kindje in slaap laten huilen, zodat hij leert doorslapen”, kreeg een moeder vorige week te horen. Alsof we een stel weke moeders zijn, met een zwak hart en een zwakke wil.
Als je reageert als je kindje huilt ben je een zwakkeling. Een voetveeg. Je bent te gevoelig, als je telkens maar gaat knuffelen.
Jakkes.
Zwakkelingen moeten we niet.
Je moet maar eens wat karakter kweken. Wat eelt op je ziel krijgen. Wat sterker in je schoenen staan. Een beetje weerbaarder zijn.
Daar zou de wereld een stuk beter van worden.
Of… toch niet?
Hoe krachtig ben je wel niet als moeder, dat je keer op keer kan reageren?
Hoe sterk ben je wel niet als vrouw, dat je een kindje kan dragen, baren en voeden?
Wat voor oerkracht huist er in je, als je door je vermoeidheid en verslagenheid heen, keer op keer een ander draagt en helpt.
En even zonder gekheid:
Wat een bovenaardse kracht tilt je boven alle kritiek uit, boven alle sneren uit die je proberen omlaag te trekken?
Want liefdevol, verbonden ouderschap, dag én nacht, dat is me een partij moeilijk in deze wereld zonder verbinding en steun.
We worden naar een wereld geduwd zonder echte connectie. Met anderhalve meter afstand een beetje op je telefoon turen naar andere perfecte moeders.
Nee, laat je niet gek maken mama.
Je bent bijzonder krachtig, veerkrachtig en oersterk om op je kindje te reageren.
Tegen de stroom in. Tegen de adviezen in. Tegen je eigen vermoeidheid in.
Dat is pas kracht.
En als iemand zich onzeker voelt worden door jouw kracht, en je wil vertellen dat je zwak bent, leg het naast je neer.
Dat zegt veel meer over de ander dan over jou.
Geloof mij maar.
