Heb je wel eens gehoord dat je baby alleen moet slapen? Dat je je baby weg moet leggen om te leren zelf in slaap te vallen? Als we kijken naar hoe we biologisch geprogrammeerd zijn, zal je zien dat dat eigenlijk heel vreemd is. Stel je je het volgende voor, zo’n 3000 jaar geleden…

“Zoek jij even een extra grot op, schat?” vroeg moeder.
“Waarom lieverd, we hebben toch een mooie grote ruimte?”
“Nee, de baby moet leren alleen te slapen en zelf in slaap leren vallen!”

Vol verbazing keek de vader naar de moeder. Meende ze dit?

“Hoe ga je ’s nachts een voeding geven dan?” vroeg hij vertwijfeld.
“Ach”, reageerde ze, “hij is nu zes maanden, hij kan wel leren om overdag te drinken. De nacht is om te slapen.”

De vader krabde zich aan zijn hoofd. Was zijn vrouw haar verstand verloren? Hij probeerde het weer.

“Maar hoe moet de baby zich dan warm houden lieverd, hij is nog zo klein!”
“Ha, dat heb ik opgelost, ik heb een dikke deken van wol voor hem gemaakt, die vouwen we om hem heen,” zei ze triomfantelijk.

Vader was met stomheid geslagen. Zijn kostbare nageslacht moest apart liggen? Zijn overlevingsinstinct vertelde hem dat dat niet klopte.

“Vrouw,” bromde hij geïrriteerd, “hoe weten we dat hij veilig is en het goed met de baby gaat?”
De moeder wapperde met haar hand. “Wat kan er nou misgaan. We kijken heus wel een keertje vannacht.”

Mopperend liep de vader weg, op zoek naar een extra slaapruimte. De moeder schudde haar hoofd om zoveel onwetendheid: wist hij dan niet dat de baby nooit zelf zou leren slapen als hij niet apart kon liggen?

Na een tijdje kwam de vader terug: hij kon niks in de buurt vinden. Met wat takken en bladeren maakte hij een tent naast hun eigen grot.

’s Avonds werd de baby geknuffeld en gekust, en daarna mocht hij in het improvisatorische tentje gaan liggen. Gewikkeld in een dikke schapenvacht lag de baby te kijken naar de gekke ruimte waar hij zich bevond.

De baby voelde zich eenzaam, onzeker. Waar was zijn warmte, zijn veiligheid, zijn bescherming… zijn moeder? Zachtjes begon hij te jammeren. Ze bleef weg.

Hij begon wat harder te huilen.

En daar rende moeder met gepaste spoed de grot uit, naar haar kleine baby. Eén flinke huil kon vijanden – mens en dier – direct vertellen waar ze woonden. Snel pakte ze haar baby op en droeg hem de warmte van de grot weer in.

Vader sloeg zijn armen om de baby en de moeder heen. “Dat is de juiste keuze schat”, reageerde hij. “We horen bij elkaar te slapen, zodat we hem kunnen beschermen.”

Baby’s zijn geprogrammeerd om hun eigen overleven te verzekeren – en dat doen ze door dicht bij hun moeder te blijven.

Een baby weet niet dat hij niet 2000 jaar geleden is geboren. Een baby weet niet dat hij veilig in zijn kamertje ligt.

Een baby heeft alleen maar zijn instinct. En dat vertelt hem dat hij jou hier en nu nodig heeft voor zijn overleven

En weet je? Een baby alleen avond aan avond in slaap laten huilen leert hem niet om ‘zelf in slaap te vallen’ en ‘zichzelf te kalmeren’. Het leert hem dat gaan slapen índerdaad heel eng is en dat hij dan onbeschermd is.

Eerst veiligheid, eerst geborgenheid, eerst liefde – en dan komt dat doorslapen vanzelf. Echt waar.