Voordat ik was begonnen aan het huishouden, zonk de moed me al in de schoenen. Ik had absoluut geen zin om iets in huis te doen. Er was één specifieke klus waar ik geen zin in had. Ik hikte er al weken tegenaan, omdat het gewoon te veel werk was. Uiteindelijke prikte ik een dag, een tijd, en nu moest het gebeuren. 

Met lood in mijn schoenen begaf ik me naar de zolder. Het gigantische wollen vloerkleed moest weer naar beneden.

Het was een kleed dat ik zó graag wilde hebben. Nu is het een kleed waar ik een enorme hekel aan heb. Dat dikke, witte kleed staat voor winter, voor pluisjes in de kamer, voor donkere dagen.

Frustraties

Ik frustreerde me er al een paar weken over. Nu de eerste herfststormen langs zijn gekomen, heb ik het idee dat het écht weer tijd wordt voor het kleed. Mijn man heeft er ook al een paar keer naar gevraagd: “wanneer komt hij nou weer in de kamer, hij is zo fijn!”

Vorig jaar lag hij er een week of twee. Helemaal gek werd ik van alle pluisjes. Met een baby van een half jaar oud, die constant in die pluizen lag te kwijlen en te kruipen, was ik al snel klaar met het kleed. Ik kon zowel ons zoontje als het kleed niet zo goed schoonhouden, en dus verdween het na een korte tijd weer naar zolder.

Maar dit jaar is hij anderhalf. Hij loopt al maanden, hij kwijlt niet meer alles onder, hij eet fatsoenlijk aan tafel. Geen reden om het kleed nog een jaar op zolder te laten liggen. Alleen al de gedachte aan het kleed maakte dat ik me boos maakte.

Wat is nou eigenlijk mijn probleem?!

Na een tijdje was ik mijn innerlijke gemopper zat. Ik merkte dat het probleem niet alleen met het kleed was, ik zag op tegen de was doen, tegen strijken, koken, de afwas, even bij mijn zoontje blijven liggen als hij huilde bij het in slaap vallen. Om eerlijk te zijn frustreerde ik me over alles wat er moest gebeuren.

Het kostte me daarom moeite om mijn geduld te bewaren en de dingen te doen zonder er ruw of hardhandig mee om te gaan. En opeens drong het tot me door: doe ik altijd dingen alleen maar omdat het moet? Doe ik alles omdat het een verplichting is?

Natuurlijk zou ik liever de halve dag op de bank kruipen met een boek of een goede film. Natuurlijk is in alle rust een kopje thee met wat chocola een verademing. Maar helaas is het leven nou eenmaal geen vakantie – dingen moeten gewoon gebeuren. En toen drong het opeens tot me door.

>> Lees ook: De onzin van ‘je balans vinden’ <<

Alles uit liefde

Al de dingen die ik doe voor mijn gezin, mag ik doen voor mijn gezin. Alle dingen die ik doe zijn geen verplichting, maar een daad uit liefde. Want serieus, waarom zou ik moeite doen voor een goede, voedzame maaltijd, als ik ook de friteuse aan kan zetten? Waarom zou ik kleding strijken, als ze er ook in kunnen lopen met kreukels. Waarom zou ik bij mijn zoontje blijven liggen als hij huilt?

Uit liefde.

Als ik het niet uit liefde doe voor hun, waarom zou ik het dan überhaupt doen? Niemand heeft iets aan een drie gangen diner dat gemaakt is in een boze bui. Niemand geniet echt van een warm, dik kleed op de vloer als ik er constant schreeuwend en mopperend omheen loop. Mijn zoontje gaat niet fijner slapen als ik gefrustreerd fluister dat hij op moet houden met huilen en moet slapen.

En dus liep ik naar zolder. Ik pakte het kleed, sleepte het zware kreng naar beneden en begon met uitkloppen, uitkammen en opfrissen. Ik zette een muziekje aan, regelde een kop thee binnen handbereik en begon. En terwijl ik nadacht over hoe blij de kinderen erop zouden duiken, en hoe heerlijk warm mijn voeten zouden zijn… toen kwam er een lach op mijn gezicht.

Ik zag de donkere avonden voor me, waarbij mijn man met de twee kinderen op het kleed zou liggen spelen. De dagen dat we allemaal verkouden zijn en op onze buik op het kleed kruipen met een boekje. En dus lachte ik. De vervelende klus werd een klus die ik deed uit liefde.

Waarom anders

Laten we eerlijk zijn: soms kan ons leven nogal een sleur van verplichtingen zijn. Zeker als moeder kan het voelen alsof je een waslijst aan dingen moet. Dingen waar je niet aan kan ontsnappen. En weet je? Dat klopt. Je kinderen moeten eten, ze moeten een keer naar bed. We moeten werken voor eten, we moeten het huis schoonhouden voor onszelf en de kinderen.

Maar de dingen die we doen voor onszelf en voor hen, mogen we uit liefde doen. Het huis mogen we schoonmaken omdat het goed is voor ons om in een schone omgeving te wonen. We mogen werken zodat we onze kinderen goed kunnen voeden en een dak boven het hoofd geven – en dat is toch wat we willen?

Naar bed brengen is een tijd die we helemaal alleen met onze kleintjes hebben. Geen afleiding, geen haast. We mogen kleine, warme kinderlijfjes vasthouden en strelen. We mogen in hun oor fluisteren dat we van ze houden, zelfs al hebben we misschien tegen ze geschreeuwd vandaag.

Want als we dingen niet uit liefde doen, waarom zouden we het anders doen? Dan zou ons leven toch een armoedige situatie zijn met dingen die we allemaal moeten doen, zonder dat het nut heeft.

Dus de volgende keer probeer ik niet al mijn energie kwijt te zijn aan mopperen en frustreren. Ik zal me bedenken dat ik het uit liefde mag doen.

>> Lees ook: gebruik je energie positief <<

Blije snoetjes en kruimels

Toen de kinderen weer wakker werden, zagen ze gelijk het kleed al liggen. Ze doken er allebei bovenop, en schaterend rolden ze heen en weer. Ik zag hoe de eerste pluisjes aan hun kleding plakten.

Even later hadden ze een rijstwafel, en als Koekiemonster in Sesamstraat aten ze de wafel op.

Toen ik vijf minuten later weer durfde te kijken, lagen ze samen op hun buik op het kleed te spelen met een boekje. Ik begon te lachen. Even aarzelde ik, toen kroop ik ernaast. Jammer dan, al die pluisjes. Dat schoonmaken komt wel weer, nu eerst genieten.

Met alle liefde.

Ps: het kleed is later toch echt naar de vuilstort gegaan. Hoe fijn hij ook was, het kostte echt meer frustratie dan plezier, haha! 

>> Lees ook: Dansen in de regen <<